Lieve lezer,

Fijn dat je deze pagina bezoekt! Wij zijn op zoek naar getuigenissen van mensen die een traject in de geestelijke gezondheidszorg achter de rug hebben. Daarnaast zoeken we ook getuigenissen van mensen die heel dicht bij zo iemand staan. Graag willen we eerst even uitleggen waarom.

Ons project, ‘Emily, such fun…’ is er gekomen op vraag van iemand die na een traject van 7 jaar in de geestelijke gezondheidszorg geen plek gevonden had waar ze met haar aandoening een leven kon leiden in plaats van aan het leven te lijden. Doorheen de jaren schreef ze een massa tekstmateriaal over die zoektocht. Daarbij was er een voortdurend proberen om gezien, gehoord en begrepen te worden. Ze gaf de teksten aan een vriendin, Michèle, om er een voorstelling mee te maken. Al snel bleek dat ook zij een verhaal met zich meedroeg: een verhaal van met vallen en opstaan proberen steunen, begrijpen, graag zien. En ook zij voelde zich alleen in deze zoektocht. 

Sinds we met ons project begonnen zijn, merken we dat dit geen unieke verhalen zijn. Wanneer we met mensen praten, blijken velen van hen een soortgelijke zoektocht naar hulp en begrip met zich mee te dragen. Vaak in alle stilte.  De confrontatie met een soortgelijk verhaal doet hen die stilte verbreken. En dat lucht op. Een verhaal delen kan bevrijdend werken. 

We hoorden het verhaal van ouders die zich opzij geschoven voelden door de instelling waar hun dochter jarenlang verbleef en geen idee hadden hoe het daar met haar ging. We hoorden verhalen over isolatie, fixatie, gedwongen medicatie. Maar ook over hulpverleners die ondanks gebrek aan middelen toch telkens weer de keuze voor menselijkheid en nabijheid maakten. Sommige zijn ontroerend mooi, andere dan weer ontzettend schrijnend. Maar één ding hebben ze bijna allemaal gemeen: de mensen die ze ons vertelden voelen zich niet gezien of gehoord. 

Regelmatig komt er zo’n verhaal naar buiten. Een getuigenis in de pers, een interview in een actuaprogramma, een boek. Telkens weer lijkt het weinig of niets te veranderen. De middelen zijn nog even schaars, de druk op de hulpverleners even groot en de gevolgen voor patiënten en hun omgeving even nefast. Uit een recent onderzoek van de Staten-Generaal van de Geestelijke Gezondheidszorg en de Leerstoel Public Health van de UAntwerpen bleek dat één op zes volwassenen op een wachtlijst staat voor psychische hulp. Bij kinderen is dat zelfs bijna de helft. Toch blijft het oorverdovend stil.

Daarom dachten we: als één verhaal niet genoeg is om iets in beweging te zetten, moet er misschien eens iemand honderd verhalen tegelijk naar buiten brengen. Zo ontstond het idee voor deze oproep. We zijn op zoek naar honderd verhalen die het verdienen om gehoord te worden. Heb jij je eigen verhaal als patiënt in de geestelijke gezondheidszorg? Of sta je heel dicht bij iemand met een psychische beperking? Dan kan je onder deze tekst je getuigenis achterlaten. Dat kan volledig anoniem: de velden met naam en contactgegevens zijn niet verplicht. Maar je kan er ook voor kiezen je naam te vermelden zodat we je op de hoogte kunnen houden van waar we mee bezig zijn. Wat je ook kiest: wij zullen je persoonlijke gegevens nooit publiek maken. 

We geven onszelf één jaar tijd om verhalen te verzamelen en naar buiten te brengen. Hoe we dat precies gaan doen, hangt af van de verhalen die we van jullie krijgen en onze eigen inspiratie. Misschien lezen we ze allemaal voor op een publieke plaats. Misschien vragen we 100 hulpverleners om ze voor te lezen. Of 100 acteurs. Misschien maken we ze allemaal toegankelijk via een website. Of misschien iets heel anders. Daarbij beloven we dat je verhaal veilig is, anoniem blijft en met alle respect en voorzichtigheid behandeld zal worden. En dat wij er alles aan zullen doen om je stem hoorbaar te maken. 

We hebben op dit moment geen idee hoe groot de respons op deze oproep zal zijn. Indien we echt overrompelend veel getuigenissen zouden ontvangen, is het mogelijk dat we een selectie maken die de variëteit aan verhalen zo goed mogelijk weerspiegelt. 

Ten slotte willen we iedereen die de moed heeft om hier een getuigenis achter te laten ontzettend hard bedanken voor het immense vertrouwen. 

Met heel veel liefs, 

Michèle & Mattias
tg bARSt