“Dag Michèle,
Eigenlijk ken ik jou niet, en om eerlijk te zijn; jij mij nog minder. Al heb ik een streepje voor. Je hebt me een blik gegund in een deel van jouw leven en vooral dat van Emily. De voorstelling in The Neverending Park greep me naar de keel, benam mij adem en nagelde me aan de grond. Maar op een goede manier. Het vergt veel moed en een groot kunnen om zoiets te brengen. Omdat je zelf het belang van de boodschap die jullie brengen kent, hoef ik die niet meer te onderstrepen.
Er rest me niets dan jou te bedanken voor jouw verhaal, jullie verhaal, haar verhaal.
Het verhaal dat niet alleen verteld, vooral ook aanhoord moet worden.
Bedankt! Jouw voorstelling was – zonder dat dit de bedoeling was – een grote hulp.
Vriendelijke groet,
X”
PSYCHISCH LIJDEN: NOG STEEDS EEN TABOE
Wat weten we eigenlijk over psychisch lijden en de impact die het heeft op zowel de betrokkene als zijn nabije omgeving? Best weinig, zo blijkt. En mensen die er rechtstreeks of onrechtstreeks mee te maken krijgen, zwijgen er vaak over uit schaamte.
Als we voor ons onbekende mensen nog maar vertellen over dit project, valt het telkens op hoe veel persoonlijke verhalen er plots boven komen. Hoe veel deugd het doet om hier eens open over te praten.
SPECIFIEKE DOELGROEPEN BEREIKEN
Van bij de start van dit project willen we graag dit verhaal naar specifieke doelgroepen brengen. We denken daarbij bijvoorbeeld aan hulpverleners, familie en vrienden van mensen met een psychische kwetsbaarheid en jongeren.
Wanneer het gaat over euthanasie merken we maar al te vaak dat het debat woedt boven de hoofden van de betrokkenen. In alle lezingen die we bijwoonden, hoorden we maar sporadisch de stem van mensen die in een procedure zaten of hun familieleden. Terwijl wij er als theatermakers van overtuigd zijn dat één persoonlijk verhaal meer inzicht kan bieden dan duizend theoretische bespiegelingen onder professoren.
Het persoonlijke verhaal van Emily en Michèle tot bij de mensen brengen die er iets aan kunnen hebben, is voor ons dan ook heel erg belangrijk.
EEN LEZINGVERSIE VAN DE VOORSTELLING
Omdat het niet altijd evident is om een specifieke doelgroep naar het theater te krijgen, willen we met ons verhaal zelf naar hen toestappen.
Een eerste, beperkte tekstlezing op ‘The Neverending Park’ in Mechelen bleek heel wat los te maken bij de toeschouwers. Zo ontstond het idee om een ‘light versie’ van de voorstelling te maken. Een zuiver tekstgedreven versie die tussen een voorstelling en een tekstlezing in staat en die we in zo goed als elke polyvalente ruimte kunnen brengen.
We hopen nadien telkens een naverwerking te kunnen voorzien waarbij het publiek vragen kan stellen aan ons en/of een expert.
ONZE BOODSCHAP
Maar al te vaak horen we dat het verhaal van patiënten gekleurd is. Hun beeld van zichzelf en hun wensen en verlangens zouden vertekend zijn door hun problematiek. Of dat zo is, willen we in het midden laten. Maar als we het tekstmateriaal van Emily doorlezen, staan we telkens versteld van het inzicht dat zij had in haar persoonlijkheid, haar lijden en haar voortdurende zoektocht om dat onder controle te krijgen. Ze spreekt zich ook duidelijk uit over hoe hulpverleners daar mee om zouden kunnen gaan; zowel op vlak van behandeling als van euthanasie.
We zijn er dan ook van overtuigd dat het verhaal van Emily kan zorgen voor inzicht in hoe patiënten met hun lijden omgaan en waar hun behoeften en vragen vandaan komen. Op die manier kan haar verhaal waardevol zijn voor hulpverleners maar ook voor alle andere mensen die met psychische kwetsbaarheden in aanraking komen.
De getuigenis van Michèle kan een hart onder de riem zijn voor mensen die dicht bij iemand staan die zo erg psychisch lijdt.
Het toont de voortdurende worsteling tussen willen helpen en niet mee in dat lijden terecht komen.
Tussen nabij zijn en het bewaren van de nodige afstand. Tussen toegelaten en afgewezen worden.
Michèles proces naar de euthanasie toe en haar rouwproces nadien tonen hoe verscheurend en moeilijk het kan zijn om iemand te steunen in haar wens om te sterven en vervolgens alleen achter te blijven. Tegelijk maakt het verhaal van Emily maar al te pijnlijk duidelijk dat euthanasie voor haar de enige overgebleven uitweg was.
We hopen met dit uiterst persoonlijk relaas wat broodnodige grijstinten en nuance aan te brengen in het maar al te vaak zwart-wit gevoerde euthanasiedebat.
PARTNERS VOOR ORGANISATIE & COMMUNICATIE
Om de beoogde doelgroepen te kunnen bereiken, bouwen we momenteel aan een netwerk van organisaties en personen die ons hierbij willen helpen.
Momenteel zijn we in gesprek met het Huis van de Mens, het Humanistisch Verbond, Vonkel (Lieve Thienpont), Leif (Wim Distelmans), Similes (organisatie van familieleden), prof Johan Braeckman, HO Gent (lector Stefaan De Smet), De Horizon (socratische gespreksmethodiek),…
Kent u nog andere organisaties of heeft u zelf interesse om met ons samen te werken?
Neem dan zeker contact met ons op.