EEN WAARGEBEURD VERHAAL

Emily is een vrouw vol humor. Ze is intelligent, heeft een zelden gezien inzicht in zichzelf. Ze is creatief. Tekent. Acteert. Maakt foto’s.
Haar vrienden gaan voor haar door het vuur. Toch vraagt ze euthanasie aan. Op 25 augustus 2018 sterft ze. Emily blijft voor altijd 27. Begrijpe wie het begrijpen kan.

Michèle begrijpt het. Denkt ze. Ze leert Emily kennen wanneer ze samen theater studeren. Vriendschap op het eerste gezicht. Ze duiken in elkaars leven en elkaars verleden en ontdekken dat ze allebei stevig met zichzelf in de knoop liggen. Alleen lijkt Michèle dat achter zich te laten terwijl Emily er steeds verder in verstrikt raakt.  

Enkele maanden later beslist Emily zich te laten opnemen. Michèle is bang dat ze er nooit meer uit komt. Maar het is slechts voor twee maanden.  

Die twee maanden worden jaren. Hun vriendschap gaat verder, zij het dan op afstand. Eindeloze chatgesprekken hebben één ding gemeenschappelijk: hoe het écht met haar gaat, houdt Emily liever voor zichzelf.
Tot twee jaar na haar opname dat ene bericht komt: Emily heeft euthanasie aangevraagd en een goedkeuring gekregen.

Op de dag van het afscheid heeft Emily een vraag: of Michèle iets wil doen met haar verhaal als ze er niet meer is.
Michèle maakt een belofte…

HET VERSLAG VAN EEN ZOEKTOCHT

Michèle blijft achter met een berg herinneringen, een stapel teksten en nog meer vragen.
Want hoe dicht ze ook bij Emily stond, tot de kern van haar lijden kreeg ze nooit toegang.

Nu Emily er niet meer is, gaat ze op zoek naar antwoorden.
De erfenis blijkt al snel gigantisch: naast hun chatgesprekken en de teksten die Emily haar gaf, duiken er nog honderden bladzijden gedichten, bespiegelingen en zelfreflectie op. Al schrijvend ging Emily op zoek naar controle over wat zij als ‘het monster’ omschrijft.

Michèle staat voor een complexe maar unieke puzzel met duizenden stukjes. Maar is het beeld aan het eind compleet? Of zullen er altijd gaten achterblijven die nooit meer op te vullen vallen? Is het eigenlijk wel mogelijk om zo’n diep lijden te vatten zonder er zelf in terecht te komen?

In ’Emily, such fun…’ doet Michèle verslag van haar zoektocht.
Doorheen haar verhaal geeft ze een hyperpersoonlijke inkijk in de wereld van iemand met een psychische kwetsbaarheid, de psychiatrie en het euthanasiedebat. Maar vooral in de existentiële dimensie van lijden en hoe liefde en vriendschap tot voorbij de dood reiken.

‘Emily, such fun…’ stelt het leven zelf in vraag zonder het te verwerpen. Het is een zoektocht naar de essentie van onszelf.
Ondanks de diepte en de uitzichtloosheid van het lijden, is het de hoop die overblijft.

Met speciale dank aan Veerle De Smaele, de mama van Emily, voor haar steun en al het materiaal dat ze ons ter beschikking stelde.

 

Michèle Even vertelt het verhaal achter ‘Emily, such fun….’ in het Radio 1 programma ‘Interne Keuken’

EEN BRITSE DOCU OVER EMILY UIT 2015

Wij maken op deze website gebruik van cookies. Een cookie is een eenvoudig klein bestandje dat met pagina\'s van deze website wordt meegestuurd en door uw browser op uw harde schrijf van uw computer wordt opgeslagen.